بررسی علل مهاجرت به تفکیک زنان و مردان مهاجر

اطلاع‌نگاشت | میگفتند نمی‌توانیم

مطالعه این مقاله نشان می‌دهد که میان ذهنیت و تصور ایرانیان از پدیده مهاجرت و واقعیات موجود شکافی عمیق وجود دارد.

در دوران دانشجویی، پنیرتان را از یخچال مشترک خوابگاه‌ کش رفته‌اند؟ یا خودتان تابحال نشده بی‌آن ‌که بگویید، کمی از هویج دیگری را بخورید؟! نه شما «دزد» بودید و نه آن دانشجو ...

فناوری‌های آینده همواره با دو چیز همراه هستند: نوید دادن و پیامد‌های ناخواسته؛ که پیامدهای آن دوران خوش گذشته را تحت تاثیر بسیاری قرار داده است.

کنارم خانمی نشسته بود که بچه اش همراهش بود. بچه گفت: مامان پیاده شدیم برام پفک بخر. راننده گفت: نخر خانوم. خانم گفت: به شما چه؟! مگه شوهر منی که ...

این روزها که مدام به صعود بر قله های قیمت فکر می کنی، هیچ به فکر وصال و فراغ عشاق و همسران هستی؟! با این بالانشینی تو، دیگر کسی نه می تواند به ازدواج فکر کند و نه جدایی. آنهایی که از قبل جدا شده اند و اکنون محکوم به پرداخت مهریه ماهی یک سکه هستند با این اوضاع باید کام بک کنند و دوباره به زندگی متاهلی بازگردند...

«طنز» و «ادبیات طنز» اما در شعر امام راحل(ره) حرفی دیگر است. در این‌جا، این نکته برای نا‌آشنایان به مقوله‌ی طنز گفتنی است که طنز (Satire) برای خندیدن و خنداندن نیست. طنز، مثل چاقوی سلاخی و قصابی است. ابزار کالبدشکافی است. طنزهای منظوم امام(ره) نیز زبان و بیان و پیام خاصی دارد؛ زیرا با نقد اجتماعی و بیان و زبان عرفانی درآمیخته است. طنز این رهبر ارزش‌ها، هشدارهای معنوی است، فارغ از هر اندیشه‌ی دیگر. معظم‌له از طنز، استفاده‌ای دینی و اخلاقی کرده است. نگاه ایشان به طنز همه‌اش بیدار‌باش‌ها و تذکرها و آگاهی است. به نمونه‌ی این کاربردها توجه کنید، اگرچه اندک است.

از طرح نظریه دهکده‌ی جهانی مک لوهان با بیان این جملات که « انسان که زمانی درتلاش برای صید ماهی و در جست‌وجوی شکار و به دست آوردن گوشت بود، امروز شکار جدید خود را یافته است: اطلاعات. و به احتمال زیاد، بسیاری از رفتارهای گذشته‌اش را تکرار خواهد کرد. او ابزارهای بیشتر و بیشتری برای شکار اطلاعات خواهد ساخت. به فکر انبار کردن اطلاعات خواهد افتاد. شکار دیگران را خواهد دزدید. مزارعی برای پرورش این شکار جدید خواهد ساخت. می‌کوشد این شکار جدید را رام و اهلی کند.

«روز اولی که ما را به دبستان بردند، روز خوبی بود. روز شلوغی بود، بچه‌ها بازی می‌کردند، ما بازی می‌کردیم. اتاق ما، کلاس خیلی بزرگی بود، به چشم کودکی من. تعداد بچه‌های کلاس اول زیاد بود، حالا که فکر می‌کنم، سی نفر یا چهل نفر بودیم. روز پر شور و شوقی بود. خاطره بدی از آن روز ندارم. البته چشم من ضعیف بود، ولی کسی نمی‌د‌انست و خود من هم نمی‌دانستم. فقط متوجه بودم که بعضی چیزها را درست نمی‎بینم. سال‌ها گذشت تا این که من خودم متوجه شدم چشم‌هایم ضعیف هستند و شاید حدود سیزده سال داشتم که پدر و مادرم برایم عینک تهیه کردند. لکن در این دوره شروع دبستان، من این مشکل را داشتم و این نقص را تحمل می‌کردم. قیافه معلم را به خوبی نمی‌دیدم، تخته سیاه را که روی آن می‌نوشتند، به درستی نمی‌دیدم. این‌ها در کار تحصیل من مشکلاتی پدید آورده بود. حالا خوشبختانه بچه‌هایی که چشمشان ضعیف است در کودکی شناخته می‌شوند و برایشان عینک می‌گیرند. آن‌وقت در هیچ مدرسه‌ای چنین کارهایی مرسوم نبود. البته این مدرسه ما یک مدرسه غیردولتی و یک مدرسه دینی بود که معلمین و مدیرانش از افراد متدین انتخاب شده بودند. و با برنامه‌هایی اداره می‌شد که اندکی از مدارس معمولی آن زمان دینی‌تر بود...»

سال‌ها قبل در خوابگاه زنجان دانشگاه صنعتی شریف توفیق آن را داشتم که با چند تن از برگزیدگان المپیادهای جهانی هم‌اتاق شوم. یکی از این عزیزان که هم‌اینک استاد دانشگاه هاروارد آمریکاست، و به دوازده زبان زنده دنیا مسلط است، از اهالی تبریز بزرگ بود. یکی از عجایب زندگی این هم‌اتاقی آن بود که هرگز دارو مصرف نمی‌کرد و به دکتر نمی‌رفت. عزیزترین چیز زندگی‌اش تا آن‌جا که دانستم؛ زیر شلواری مادر دوزی بود که خیلی برایش قیمتی بود. در اتاق رسم بود که هر کس از دیار خود چیزی می‌آورد؛ یکی ماست محلی و قیماغ از شهر کرد؛ آن دیگری گردوی پوست کاغذی دیار خود را و ای رفیق ما هم خیار شوری که خودش درست کرده بود و یک چیز عجیب‌تر.

اوباما خطاب به کسانی که رای ندادند گفت: انتخاب خودتان است. دندتان نرم. می خواستید رای بدهید تا این زردک هویج رییس جمهورتان نشود. اوباما به صورت کنایی به همه ملتها گفت که تو رو خدا رای بدهید تا ترامپهای روی کره زمین زیاد نشوند. همین یک دانه برای یک کره زمین بس است.

اگر شما هم مثل من از این‌که نمی‌توانید چگونه با عیدی 750 هزار تومانی عیدتان ار مدیریت کنید و در جست‌وجوی راهی راهی فرار از فکر هزینه‌های سرسام اور عید می‌گردید می‌توانید این خبرها را که طی همین یکی دو هفته اخیر از سوی رسانه های معتبر منتشر شده دوباره بخوانید تا به شما ثابت شود که دنیایی که ما داریم در ان زندگی می‌کنیم شیر و تو شیر تر از این حرفاست که فکرش را می‌کنیم. آنوقت هم از فکر مخارج عید و کفش و کلاه زن و بچه بیرون می‌آیید و هم با شدت هرچه تمامتر می‌روید مثل من به خانواده در رفت و روب منزل کمک می‌کنید و خدا را هم شکر می‌کنید که لااقل در ایران زندگی می‌کنید که در خانه ما پول اگر نیست صفا هست. تازه می‌توانید آن ترانه را هم حین رفت و روب زمزمه کنید که عید آمد و ما قبا نداریم/ با کهنه قبا صفا نداریم و کمی هم صفا کنید و خدا را شکر.

هر چند دشمنی آمریکا با ملت و کشور جمهوری اسلامی ایران به خاطر مواضع بر حق‌ و مستقلش تمامی ندارد اما انتخاب دونالد ترامپ به ریاست جمهوری آمریکا گویا فصل جدیدی را در ابراز این دشمنی‌ها رقم زده است...

آن عاشق زر و سیم، آن متخصص در بازی ریم، آن دوستدار مک دونالد، آن از هفت دولت آزاد. آن مجاهد راه دلار، آن دارندگان خرد از دست او در فشار. آن سینه چاک زنان زیبا، آن دارنده مدل موی فریبا، نامش دونالد ترامپ بود و دوستدار فیلم فارست کامپ .